فیلم سینمایی ۲۰۱۲ با کیفیت عالی و دوبله فارسی

یکی از ژانرهای شناخته شده سینمایی که در ادوار مختلف تاریخ سینما، متناسب با امکانات فنی و جلوه های ویژه آن زمان، ظهور و بروز فراوان داشته است، «ژانر فاجعه» است. فیلمنامه های ژانر فاجعه، گاه برگرفته از متون مذهبی و یا درباره عذاب الهی بوده اند، مانند داستان «طوفان نوح»، گاه بر اساس وقایع تاریخی مانند حادثه غرق شدن کشتی تایتانیک نوشته می شدند، و گاهی اوقات نیز با اقتباس از داستان ها و رمان ها، خصوصا آثار علمی – تخیلی، به رشته تحریر در آمده اند. فاجعه هایی که در این فیلم ها به تصویر کشیده می شوند نیز انواع مختلفی دارند: گاه این فاجعه ها ریشه در طبیعت دارند و شامل حوادثی مانند زلزله، سیل، آتش فشان و برخورد شهاب سنگ می شوند. در مواردی نیز این فاجعه ها از عوارض اقدامات انسان ها هستند. بروز نقص فنی در دستگاه ها و ماشین های عظیم ساخت بشر، سقوط هواپیما ، نشت گازهای سمی یا تشعشعات اتمی از کارخانه ها و نیروگاه ها، و انتشار ویروس های مرگبار از آزمایشگاه ها، می تواند از جمله علل بروز این فاجعه ها باشند. در مواردی نیز فاجعه ها ناشی از حمله هیولاهای عظیم الجثه، دایناسورها، و یا موجودات فضایی هستند.

فیلم هایی مانند «آتلانتیس» محصول ۱۹۱۳ درباره کشتی تایتانیک، «کشتی نوح» محصول ۱۹۲۸، کینگ کُنگ محصول ۱۹۳۳، و «آخرین روزهای پُمپِئی» محصول ۱۹۳۵ برخی از نمونه های مشهور ژانر فاجعه در دهه های نخست تاریخ سینما هستند. در دهه های ۵۰ و ۶۰ میلادی نیز ساخت فیلم های ژانر فاجعه کم و بیش ادامه یافت، اما دهه ۷۰ را دوره طلایی این ژانر در تاریخ سینما می دانند. موفقیت تجاری فوق العاده فیلم «فرودگاه» ، و نامزدی آن برای ۱۰ جایزه اسکار سرآغاز و الگویی برای ساخت نمونه های مختلف از ژانر فاجعه در این دهه شد. فیلم فرودگاه به کارگردانی جرج سیتون و با حضور بازیگران سرشناسی مانند برت لنکاستر در سال ۱۹۷۰ ساخته شد و داستان آن به ماجرای انفجار یک بمب در یک هواپیما می پرداخت. هالیوود در سال ۱۹۷۴ شاهد ساخت سه فیلم پر هزینه در ژانر فاجعه بود که بیانگر اوج شکوفایی این گونه سینمایی در آن سال است. این سه فیلم «زلزله»، «فرودگاه ۱۹۷۵» و «آسمانخراش جهنمی» (The Towering Inferno) نام داشتند که فیلم آخر، با بازی پل نیومن، استیو مک کویین و فِی داناوی،  مهمترین و موفق ترین آنها در نمایش عمومی بود و ۵۵ میلیون دلار فروش داشت. فیلم «آسمانخراش جهنمی» که داستان آن درباره آتش سوزی در مرتفع ترین برج جهان بود، به علت هزینه های سنگین تولید با مشارکت استودیو فوکس قرن بیستم و استودیو وارنر تولید شد. تهیه کننده این فیلم «اِروین آلن» نام داشت که او را به واسطه تولید چندین فیلم در این گونه سینمایی «استاد ژانر فاجعه» می دانستند.

ژانر فاجعه در اواخر دهه هفتاد با شکست تجاری چند فیلم از این گونه سینمایی، در مسیر زوال قرار گرفت و در طول دهه هشتاد نیز احیا نشد. اما دهه نود میلادی شاهد ظهور فناوری های جدید رایانه ای بود که جلوه های ویژه سینمایی را متحول کرد و زمینه را برای تولد دوباره این ژانر فراهم ساخت. موفقیت تجاری عظیم فیلم هایی مانند «روز استقلال» محصول ۱۹۹۶، «تایتانیک» محصول ۱۹۹۷ و «آرماگدون» محصول ۱۹۹۸ باعث شد تا این گونه سینمایی بار دیگر موقعیت خود را در جریان اصلی هالیوود تثبیت کند و حتی یک دهه بعد نیز از رونق نیفتد. فیلم 2012 محصول سال ۲۰۰۹ میلادی یکی از بلند پروازانه ترین نمونه های ژانر فاجعه در سالهای اخیر است که با بودجه ۲۰۰ میلیون دلاری ساخته شد. آنچه که کمپانی کلمبیا را به چنین سرمایه گذاری عظیمی در ساخت این فیلم مطمئن می ساخت، سابقه حرفه ای کارگردان این فیلم «رونالد امریش» بود. این کارگردان ۵۸ آلمانی در کارنامه خود نه تنها تجربه ساخت مجموعه ای از آثار پر هزینه در ژانر علمی – تخیلی مانند فیلم «دروازه ستاره ها» (Stargate) را داشت، بلکه به طور مشخص، او سازنده فیلم «روز استقلال» بود: فیلمی که با بودجه ۷۵ میلیون دلاری ساخته شد و مجموعا بالغ بر ۸۰۰ میلیون دلار در سراسر جهان فروش کرد. فیلم «روز استقلال» درباره حمله موجوداتی فضایی به کره زمین است که قصد دارند همه ساکنان این سیاره را نابود کرده و منابع آن را غارت کنند. در مقابل این حمله، ارتش آمریکا و شخص رییس جمهور این کشور با جانفشانی و فداکاری تمام، مشغول دفاع از کره زمین و ساکنان آن هستند. فیلم در واقع بیانیه تبلیغاتی آشکاری در توجیه «نظم نوین جهانی» و تثبیت موقعیت آمریکا به عنوان تنها ابرقدرت جهان در عصر پس از جنگ سرد است. رونالد امریش، که فیلمسازی همجنسگرا و مدافع حقوق اقلیت های جنسی است، با ساخت فیلم های محافظه کارانه و سیاسی – تبلیغاتی مانند «روز استقلال» و «سقوط کاخ سفید» ، آشکارا نشان داده که از آن دست هنرمندانی است که روح خود را به شیطان فروخته و در خدمت امپریالیسم جهانی آمریکا در آمده است. او حتی در سال ۲۰۰۷ به نمایندگی از همجنسگرایان آمریکا، در منزل شخصی خود یک مهمانی برای جمع آوری کمک به ستاد تبلیغاتی هیلاری کلینتون برپاکرد.

فیلم 2012 نیز، هرچند در نگاه اول صرفا فیلمی سرگرم کننده با جلوه های ویژه خیره کننده درباره یک فاجعه طبیعی به نظر می رسد، اما عاری از جنبه های سیاسی و تبلیغاتی نیست. اساسا فیلم های ژانر فاجعه یک قابلیت ذاتی برای بهره برداری سیاسی دارند، زیرا موقعیت های هراس انگیز و فاجعه بار در سطح ملی و بین المللی را به تصویر می کشند و نیاز به اتحاد و همبستگی تحت امر فرماندهی مقتدر و واحد را القا می کنند. کارکرد غیرمستقیم این آثار گسترش حس ناامنی، تبلیغ وحدت و تقویت همبستگی، و تشویق تبعیت از حاکمان و زمامداران است. «رونالد اولریش» در این فیلم نیز همچون برخی آثار سابق خود تصویری از یک رییس جمهور دلسوز و فداکار در آمریکا ارائه می دهد که دغدغه حفظ نوع بشر بر کره زمین را دارد. این رییس جمهور با الهام از داستان «حضرت نوح» دستور داده است تا سفینه های پیشرفته و غول پیکری ساخته شود تا هنگام بروز فاجعه های عظیم جهانی، که نسل نوع بشر را در معرض انقراض قرار می دهند، عده ای از انسانها سوار آن سفینه ها شده و نجات یابند و نسل بشر را ادامه دهند. و جالب این که در این فیلم، شخصیت دختر رییس جمهور آمریکا هم به تصویر کشیده می شود که عنوان یک پژوهشگر فرهنگی – هنری در حین همه آن فجایع زمینی و بلاهای آسمانی، به دنبال حفظ و نگهداری آثار شاخص هنری و مصون نگه داشتن آنها از گزند و آسیب حوادث است.

 سازندگان فیلم 2012 مدعی هستند که داستان این فیلم را براساس برخی باورهای کهنِ اقوام و ملل باستانی مانند قوم مایا در آمریکای لاتین نوشته اند. ادعای مطرح شده در فیلم این است که بر اساس تقویم کهن مایاها، روز ۲۱ دسامبر سال 2012 ، پایان جهان است و در این روز دنیا نابود می شود. این ادعا که ابتدا در دهه ۶۰ میلادی توسط یک باستان شناس آمریکایی به نام مایکل کو (Micheal Coe) مطرح شده بود، در سال های بعد توسط بسیاری از کارشناسان و محققان فرهنگ و تمدن مایاها مورد نقد قرار گرفت و اعتبار علمی آن زیر سوال رفت. به گفته این محققان، در تقویم مایاها، حیات انسان در کره زمین به ادوار تاریخی مختلفی تقسیم می شود و پایان هر دوره صرفا بیانگر آغاز یک دوران جدید تاریخی است و نه پایان جهان و نابودی آن. از این رو در گذشته، مایاها نه تنها در پایان هر دوره نگرانی و اضطرابی از نابودی جهان نداشته اند بلکه آغاز دوران جدید را گرامی داشته و جشن می گرفته اند. به اعتقاد دکتر ساندرا نوبل، رییس مرکز توسعه مطالعات آمریکای مرکزی، ادعای این که مایاها سال 2012 را به عنوان پایان جهان معرفی کرده اند، دروغی بیش نیست و افرادی که چنین دروغی را منتشر می کنند صرفا دنبال کسب سود هستند.

در واقع می توان گفت سازندگان فیلم 2012 ، ضمن تحریف باورهای یکی از اقوام کهن آمریکای لاتین و سوءاستفاده از آن برای ساخت فیلمی تجاری، به طور غیر مستقیم اعتقادات و سنت های کهن مردمان این منطقه را نیز به عنوان خرافات جلوه داده و به تمسخر گرفته اند. زیرا با عبور از تاریخ ۲۱ دسامبر 2012 و عدم وقوع هیچ حادثه ای، مخاطبان این فیلم چنین نتیجه خواهند گرفت که هرچه اعتقاد و باور کهن و باستانی وجود دارد، خرافات و افسانه است و تنها علوم و اندیشه هایی که در تمدن غرب و جوامع مدرن تولید شده اند واجد ارزش و اعتبار هستند. این همان منطق و تفکر مستشرقان عصر استعمار است که جهان را به دو بخش «خود» و «دیگری» تقسیم می کرد: «خود» را معادل علم و خرد و عقلانیت و آزادی می دانست و «دیگران» را اسیر در عالم جهل و خرافات و افسانه ها نشان می داد. تنها ماموریت و کارکردی که اقوام و ملل دیگر در این نگاه دارند، خدمت به غربی ها است. از این رو در پایان فیلم شاهد هستیم که تعدادی از بوداییان پیرو فرقه دالای لاما، خانواده های آمریکایی گرفتار در برف و طوفان کوهستان را نجات می دهند و به مقصد می رسانند. در واقع تبلیغ فرقه دالایی لاما در سال های اخیر در غرب، به این دلیل است که این فرقه هیچ خطری برای منافع نامشروع قدرت های غربی ندارد و هیچ اقدامی علیه جنگ افروزی ها و جنایت های این دولت ها انجام نمی دهد.

اما تردیدی نیست که امروزه با بیداری ملتها، دوران نگرش ها و بینش های استعماری که غرب را محور عالم می پنداشتند، نیز به پایان رسیده است.

هم اکنون می توانید فیلم 2012 را با بسته بندی شکیل و زیبا از سه سایت ما خرید بفرمایید:

فروشگاه فیلم و سریال طنین

فروشگاه فیلم و سریال نوستالژیها

فروشگاه اینترنتی وکسل